کد مطلب:278564 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:186
گفتار ما
از مجموع این روایات، فقط بعضی از علل غیبت حضرت مهدی - عجل الله تعالی فرجه - را می توان فهمید و البته دسترسی به تمام علل ممكن نیست، زیرا چنانكه در روایت سیزدهم ملاحظه می شود حكمت غیبت تا زمان ظهور حضرت بر مردم روشن نخواهد شد. بنابراین شاید بتوان گفت كه تمام آنچه در روایات آمده است جزئی از علت غیبت آن حضرت است نه تمام علت.
در این مبحث آنچه اصل و اساس به شمار می رود، فهمیدن معنی بعضی از این علتها و دقت در آنهاست، كه ذیلا به بعضی از آنها توجه داده می شود:
الف - ترسیدن آن حضرت، كه در روایت اول آمده است، و احتمالا منظور، آن است كه اگر آن حضرت غایب نشود، دشمنان، او را می كشند و در نتیجه، زمین از حجت خالی شده و اهلش را در خاك هلاك فرو خواهد بود.
ب - در برگرفتن ویژگیهای غیبت تمام پیامبران، كه در روایت چهارم آمده است، و شاید مقصود این باشد كه خداوند می خواهد طول غیبت آن حضرت با طول مجموع غیبت پیامبران علیهم السلام برابر باشد. اما اینكه چرا باید این طور باشد بر ما روشن نیست غیر از اینكه بگوییم خداوند با غیبت پیامبران، امت آنها را آزمایش كرده است و شاید این برابری طول غیبت خاتم الاوصیاء با غیبت مجموع پیامبران برای این باشد كه می خواهد این امت را با آزمایشهایی سختتر از آزمایش آنها بیازماید.
[ صفحه 91]
ج - آشكار شدن امانتها و ودیعه های الهی، كه در حدیث پنجم آمده است، یعنی خداوند به این امانتهایی كه در پشت كافران هستند توجه خاص دارد.
د- ناخوش داشتن پروردگار زندگی اولیاء معصمومش را در كنار گنهكاران، كه در حدیث ششم آمده است، و احتمالا علتش این است كه خداوند از امتی كه قدر خود را نمی شناسد خشمناك است، زیرا در حالی كه خداوند با فرستادن بهترین پیامبران و بهترین جانشینان پیامبران برای آنها، ایشان را گرامی داشته و بر امتهای دیگر آقایی و شرافت داده است، آنها به جانشینان پیامبر ستم كرده و قدر ایشان را ندانستند و از راه و روش و مرامشان منحرف شدند.
ه- سخن امام علیه السلام در حدیث دهم كه فرمود: «به خدا قسم اگر خروج نكند گردن زده می شود»، و احتمالا این مطلب، چنانكه در ابتدای همین حدیث آمده- به غافل بودن مردم در هنگام خروج امام اشاره می كند و به این مطلب توجه می دهد كه اگر آن حضرت - قبل از موعد- ظاهر شود گرفتار سیره ی ستمگرانه جباران شده و برای حفظ حكومت و ریاستشان، آن حضرت را خواهند كشت.
و- سخن امام مجتبی علیه السلام در حدیث دوازدهم كه فرمود: «هیچ یك از ما خاندان به جز قائم، از تن دادن به نوعی بیعت با جبار زمانش خلاصی ندارد.» كه توضیح این عبارت در فصل هفتم از باب اول از نظر خواننده محترم گذشت.
در این مبحث آنچه اصل و اساس به شمار می رود، فهمیدن معنی بعضی از این علتها و دقت در آنهاست، كه ذیلا به بعضی از آنها توجه داده می شود:
الف - ترسیدن آن حضرت، كه در روایت اول آمده است، و احتمالا منظور، آن است كه اگر آن حضرت غایب نشود، دشمنان، او را می كشند و در نتیجه، زمین از حجت خالی شده و اهلش را در خاك هلاك فرو خواهد بود.
ب - در برگرفتن ویژگیهای غیبت تمام پیامبران، كه در روایت چهارم آمده است، و شاید مقصود این باشد كه خداوند می خواهد طول غیبت آن حضرت با طول مجموع غیبت پیامبران علیهم السلام برابر باشد. اما اینكه چرا باید این طور باشد بر ما روشن نیست غیر از اینكه بگوییم خداوند با غیبت پیامبران، امت آنها را آزمایش كرده است و شاید این برابری طول غیبت خاتم الاوصیاء با غیبت مجموع پیامبران برای این باشد كه می خواهد این امت را با آزمایشهایی سختتر از آزمایش آنها بیازماید.
[ صفحه 91]
ج - آشكار شدن امانتها و ودیعه های الهی، كه در حدیث پنجم آمده است، یعنی خداوند به این امانتهایی كه در پشت كافران هستند توجه خاص دارد.
د- ناخوش داشتن پروردگار زندگی اولیاء معصمومش را در كنار گنهكاران، كه در حدیث ششم آمده است، و احتمالا علتش این است كه خداوند از امتی كه قدر خود را نمی شناسد خشمناك است، زیرا در حالی كه خداوند با فرستادن بهترین پیامبران و بهترین جانشینان پیامبران برای آنها، ایشان را گرامی داشته و بر امتهای دیگر آقایی و شرافت داده است، آنها به جانشینان پیامبر ستم كرده و قدر ایشان را ندانستند و از راه و روش و مرامشان منحرف شدند.
ه- سخن امام علیه السلام در حدیث دهم كه فرمود: «به خدا قسم اگر خروج نكند گردن زده می شود»، و احتمالا این مطلب، چنانكه در ابتدای همین حدیث آمده- به غافل بودن مردم در هنگام خروج امام اشاره می كند و به این مطلب توجه می دهد كه اگر آن حضرت - قبل از موعد- ظاهر شود گرفتار سیره ی ستمگرانه جباران شده و برای حفظ حكومت و ریاستشان، آن حضرت را خواهند كشت.
و- سخن امام مجتبی علیه السلام در حدیث دوازدهم كه فرمود: «هیچ یك از ما خاندان به جز قائم، از تن دادن به نوعی بیعت با جبار زمانش خلاصی ندارد.» كه توضیح این عبارت در فصل هفتم از باب اول از نظر خواننده محترم گذشت.